Historia
tańca towarzyskiego sięga XVI wieku — wtedy zaczęto opisywać kroki i figury
tańców włoskich, np. pawany, volty,
galiardy. Moda na taniec nie przemija, a na światowych parkietach królują
coraz to inne tańce. W określaniu techniki i wzorów tańców specjalizują się
liczne szkoły, które kształcą adeptów sztuki tanecznej. Tancerze zawodowi oraz
amatorzy mogą skonfrontować swoje umiejętności na turniejach tańca
towarzyskiego w najbardziej popularnych kategoriach tańców standardowych: walc angielski, tango argentyńskie, quick-step
[czyt. klik step], slow fox [czyt.
sloł foks], walc wiedeński i latynoamerykańskich:
rumba, samba, cza-cza, passo doble, jive
[czyt. dżajw].
Przyjrzyj
się poniższym reprodukcjom i powiedz, jakie cechy tańca ukazali artyści w swoich
wizjach plastycznych.
Tango najprawdopodobniej wywodzi się z
muzyki afrokubańskiej. Do Argentyny taniec przywędrował wraz z ludnością
przesiedloną z Kuby i Haiti. W XX wieku tango stało się dla Argentyńczyków
tańcem kultowym, łączącym elementy kubańskiej habanery i urugwajskiej milongi.
Tańczono go na ulicach, w tawernach, restauracjach i na scenach teatrów. W
Europie tango pojawiło się około 1910 roku, ale zostało chłodno przyjęte.
Postrzegano je jako zbyt wyzwolone i wręcz nieprzyzwoite. Jednak w kręgach
artystycznych taniec ten szybko zyskał popularność i stał się inspiracją dla
poetów, malarzy i pisarzy. Od czasu konkursu tanecznego zorganizowanego w Nicei
w 1912 roku popularność tanga stale rosła. Wykształca się wzór tańca: metrum 4,
tempo 48 taktów na minutę oraz podstawowa sekwencja kroków oparta na schemacie:
wolny — szybki — szybki — wolny.
Tango
Passo doble jest współczesnym tańcem pochodzenia
hiszpańskiego utrzymanym w metrum parzystym i szybkim tempie. Ten widowiskowy,
pełen dynamiki taniec oddaje atmosferę walki torreadora z bykiem. W „tanecznej
korridzie" rolę torreadora przyjmuje tancerz, który trzyma w ramionach
partnerkę utożsamiającą się z czerwonym suknem — capa [czyt. kapa]. W pierwszej
części: marszowy rytm wprowadza tancerzy na scenę, natomiast w drugiej: para
krąży wokół wyimaginowanego byka, podkreślając gestami, mimiką i pozami
tanecznymi drażnienie zwierzęcia i walkę z nim.
Fokstrot (z angielskiego fox—trot, czyli
„lisi krok") to taniec o parzystym metrum, szybkim tempie i synkopowanym
rytmie. Narodził się w Stanach Zjednoczonych przed I wojną światową, do Europy
dotarł w 1918 roku. Taniec ma radosny charakter, jest pełen wdzięku i gracji.
Nie należy jednak do łatwych tańców standardowych, dlatego nazywany jest
„najtrudniejszym spacerem świata" lub „tańcem prawdy", ponieważ po
znajomości tego tańca często ocenia się poziom techniki tanecznej. Kroki
fokstrota tańczy się płynnie, pary są w ciągłym ruchu i nie stosują zbędnych
zatrzymań. Taniec posiada określone reguły: kroki wolne i szybkie wykonywane są
po linii prostej lub w obrocie w prawo, kroki boczne w sekwencji: wolno — wolno
— szybko —szybko. Fokstrot może występować również w połączeniu z innymi
tańcami, np. polka—fox, rumba—fox.
Salsa należy do grupy tańców latynoamerykańskich,
ma karaibskie korzenie i rozwijała się m.in. na Kubie. Taniec ten opiera się na
afrokubańskich i karaibskich rytmach. W Ameryce Północnej i wielu państwach
europejskich salsę rozpowszechniali latynoscy artyści — emigranci grający
żywiołową, pełną ekspresji muzykę. Salsa w odróżnieniu od innych tańców
wykonywana jest niemal w miejscu, cechują ją zmysłowość i spontaniczność ruchu.
Moda na salsę jest coraz większa, w różnych miastach Europy odbywają się
festiwale tego tańca. W 2002 roku odbył się pierwszy w Polsce Carnaval de
Salsa, powstała również polska orkiestra salsowa — Salsa Tropical.
Zagadka: Co mówi szczerbaty tancerz po wyjściu z restauracji?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz